Kocham cię, wiesz?

   - Carmel? – usłyszałem tuż przy uchu.

   - Hmm…? – wymruczałem niezbyt przytomnie.

   - Słońce już wstało, Kochanie – delikatny pocałunek w policzek i czułe wplątanie palców we włosy.

   - Wiem… Chodź tutaj – przyciągnąłem go do siebie, mocno przytulając. Ichigo westchnął, wciskając nos w moją klatkę piersiową. Zamruczał cicho niczym prawdziwy kotek, a potem przesunął się i dał mi buzi.

   - Kocham cię, wiesz? – szepnął, uśmiechając się słodko.

   - Wiem, ja Ciebie też – oddałem uśmiech, a potem przymknąłem oczy. Dzisiaj była sobota, mogliśmy tak leżeć cały dzień.

         Szybkie, urywane oddechy, ciekawskie palce badające każdy zakamarek drugiego ciała, śliski język biegnący od ust coraz niżej i niżej… A potem usta spotykające się w namiętnej pieszczocie, trochę słodkiej, trochę tęsknej…

   - Wiesz, że jesteś najlepszym, co mi się w życiu przydarzyło? – cichy szept do ucha.

   - Wiem, Kochanie. Uwielbiam cię, jesteś… ah! – odrzucenie głowy w tył. – Jesteś cudowny. Taki… ah! Tak, właśnie tam! – kolejne odrzucenie głowy w tył i głośniejszy jęk. – Tak, tak, tak…

         Urywane pocałunki, coraz szybciej poruszające się biodra, coraz mocniej wbijające się w plecy paznokcie, coraz głośniejsze jęki i coraz więcej próśb o więcej, mocniej i szybciej. A na końcu zgodne spełnienie i równoczesne wyznanie miłości.

   - Słońce?

   - Hm?

   - Jak było?

   - Cudownie, jak zawsze. A teraz daj mi spać, zmęczyłeś mnie…

   - No proszę… to może znowu tydzień bez seksu, co? – zapytałem ze złośliwym uśmiechem, a czekoladowe oczy spojrzały na mnie ze strachem.

   - Nie! Nigdy więcej… To były dla mnie tortury, draniu!

   - To już nie „Kochanie”? Tydzień bez seksu – wstałem z łóżka i przeciągnąłem się, prezentując swój nagi tyłek.

   - Nie… - jęk zawodu, a potem szerokie ziewnięcie.

   - Wiesz co?

   - Co?

   - Żartowałem – roześmiałem się.

   - Drań!

   - Też cię kocham, Słońce.

   - Mm… wiem. Ja ciebie też.

         W życiu czasami przychodzą takie chwile, kiedy wątpisz w to, co najbardziej kochasz.

   - Carmel, proszę… Otwórz – usłyszałem płaczliwy głos za drzwiami, jednak nie odezwałem się ani słowem. To był cios poniżej pasa z jego strony… Jak on mógł? Jak…?

   - Proszę, wpuść mnie… Wiesz, że nie chciałem… - cichy szept i urywany szloch. Może i nie chciał, ale jednak to zrobił. – Tak mi źle… - po tych słowach wściekły wstałem gwałtownie, otwierając szeroko drzwi i spojrzałem na swojego zapłakanego męża.

   - Tobie jest źle? Tobie?! A co ja mam, kurwa, powiedzieć? Całowałeś się z tym… z tym… - zabrakło mi słowa, więc po prostu machnąłem ręką i chciałem z powrotem wrócić do pokoju, ale Ichigo zatrzymał mnie, przytulając się do moich pleców.

   - Przepraszam, Kochanie… - szepnął ze ściśniętym gardłem. – Byłem pijany i… i ja… on zaczął mnie podrywać, a potem mnie podpuszczał, że pewnie jestem takim zależnym od ciebie pantoflarzem, a ja mu chciałem pokazać, że tak nie jest… i wtedy on mnie pocałował. Chciałem go odepchnąć, ale… nie zdążyłem, bo wtedy ty podszedłeś do stolika i… - dalej jego słowa przeszły w głośny płacz. Westchnąłem głośno, pocierając skronie. Nie wiedziałem, czy mam mu zaufać, uwierzyć…

   - Naprawdę tak było? – zapytałem więc cicho, a on stanął przede mną i skinął głową.

   - Naprawdę… Ufasz mi? – spojrzał na mnie pytająco. Cholera jasna, te jego oczy… Przytuliłem go, a on odetchnął z ulgą.

   - Nigdy więcej… nie upijaj się tak.

   - Dobrze.

         Pierwsze promienie Słońca wpadły do sypialni, rażąc po oczach. Jęknąłem z dezaprobatą, przeciągając się.

   - Wstawaj – ziewnąłem szeroko, szturchając Ichigo w ramię.

   - Jeszcze pięć minut, Kochanie… - mruknął, przykrywając się bardziej kołdrą.

   - Za pięć minut to masz mieć umyte zęby – wstałem z łóżka, kierując się w stronę łazienki. W środku załatwiłem wszystkie potrzeby, od skorzystania z toalety po umycie zębów. Kiedy wróciłem do sypialni, Ichigo wciąż leżał w łóżku.

   - Neko-chan uciekł! – krzyknąłem panicznie, a mój mąż od razu poderwał się z łóżka z przerażeniem malującym się na twarzy.

   - Co?! – zapytał spanikowany, a ja parsknąłem śmiechem.

   - No patrz, wstałeś.

   - Nie lubię cię! – posłał mi mordercze spojrzenie, po czym podszedł do kotka, który spał sobie w najlepsze w koszyku.

   - Wzajemnie, Słoneczko – zaśmiałem się, po czym zacząłem się ubierać. Czarne rurki i zwykły t-shirt. Ichigo w międzyczasie zniknął w łazience. Po chwili dało się słyszeć przekleństwo. Pewnie znowu zaciął się przy goleniu…

   - Idę zrobić śniadanie! A ty się tam nie wykrwaw czasami, bo nie będę miał z ciebie żadnego pożytku w łóżku, jak będziesz martwy! – oznajmiłem, kierując się do kuchni.

   - Spadaj! – usłyszałem jeszcze i parsknąłem śmiechem, kręcąc głową. Dobrze, że podczas wesela i nocy poślubnej nie miał takich humorków… Mam ich dość na co dzień.

         Na śniadanie zrobiłem jajecznicę. Przy okazji stwierdziłem, że przydałoby się zrobić zakupy, bo jeszcze trochę, a będziemy musieli zjeść naszego kota. Gdyby Ichigo słyszał moje myśli, pewnie z miejsca by mnie opieprzył…

   - Co na śniadanie? – usłyszałem jego nieco naburmuszony głos, kiedy tylko wszedł do kuchni.

   - Jajecznica – zalałem kawę i postawiłem ją na stole.

   - Znowu? – jęknął, siadając na krześle. – Była wczoraj na kolację, na śniadanie… i przedwczoraj też.

   - Skoro tak bardzo nie lubisz jajek, zrób zakupy. Dziś kończysz wcześniej, prawda?

   - Mhm. Jedna klasa jedzie na wycieczkę i w domu będę coś koło trzynastej. Kurde, zapomniałem sprawdzić klasówki… - uderzył czołem o blat stołu.

   - W drodze do domu zrób zakupy, ok? – jego ostatnie słowa puściłem mimo uszu. To nie moja wina, że znowu nie miał czasu… No dobra, moja, było nie zaciągać go do łóżka.

   - Mhm – mruknął tylko w odpowiedzi, po czym zabrał się za śniadanie.

         Z łatwością mogłem wyczuć, że Ichigo się boi. Trząsł się, od czasu do czasu rozglądając się nerwowo na boki oraz podskakując, kiedy usłyszał jakiś dziwny, niezidentyfikowany odgłos. Dziwny to może i on był, ale z łatwością dało się ujrzeć jego źródło. Nasz kot.

   - Wiesz, Kochanie… ten horror to był jednak zły pomysł. W nocy mi nie zaśniesz – mruknąłem sennie.

   - Ja wcale się nie boję! – zapewnił. Milczałem przez chwilę, a potem zapytałem:

   - Widziałeś ten cień za oknem?

   - Jaki cień? – zapytał ze ściśniętym ze strachu gardłem.

   - No ten duży… I to na pewno nie był człowiek.

   - Co? Gdzie? – wskoczył mi na kolana. – Zabierz mnie stąd… - powiedział błagalnym tonem, a ja uśmiechnąłem się wrednie.

   - I ty się nie boisz? – uniosłem jedną brew do góry.

   - Ej! To było wredne! Nie podpuszczaj mnie tak. Chcesz, żebym ci na zawał zszedł?

   - Nie. Ale masz zakaz na horrory.

   - Ale…

   - Nie. Masz zakaz i już.

   - No dobrze, ale… chodźmy do łóżka, co?

   - Wiesz co? – zapytałem ze śmiechem. – Kocham cię.

   - Wiem, ja ciebie też, ale chodźmy już do łóżka.

         Ponownie się roześmiałem, jednak wziąłem go na ręce i zaniosłem do sypialni.

_____________________________________________________

no, możecie uznać to za notkę świąteczną ;). spóźniona, wiem.. XD

nowy rozdział już się pisze, niedługo powinnam go skończyć :).

Anonimowy, jeśli zwiększysz czcionkę na swoim blogu, to z chęcią poczytam ;).