"Braterska więź."

 

~Alex~

         Miałem totalną pustkę w głowie. Nie chciałem o niczym myśleć, bo to oznaczałoby przywołanie wspomnień. Wczoraj… zaledwie wczoraj straciłem Konrada. Pewnie już się pakuje, a o mnie w ogóle nie myśli. Na samą myśl zrobiło mi się przykro, więc szybko otarłem wilgotne oczy i wstałem z łóżka. Muszę w jakiś sposób zapomnieć. Chociaż na chwilę nie myśleć o tym wszystkim, bo niedługo zwariuję. To dopiero jeden dzień, a ja już mam dosyć. Wyszedłem z pokoju, zbiegłem na dół, ubrałem trampki i wyszedłem z domu. Od razu skierowałem się do Złotych Myśli. Wiem, że upijanie się na dobre mi nie wyjdzie, ale… ale muszę. Po prostu.

         Byłem już po którymś z kolei kieliszku i mocno kręciło mi się w głowie. Czknąłem, kładąc głowę na stoliku.

   - Hej, młodzieńcze – podszedł do mnie jakiś mężczyzna.

   - Hnn…?

   - Już zamykamy.

         Spróbowałem wstać, ale niespecjalnie mi to wyszło, bo zachwiałem się i byłbym upadł, gdyby facet mnie nie przytrzymał.

   - Mógłby pan mnie…chik…odprowadzić? Mieszkam…chik…na Kościuszki dwadzieścia.

   - To niedaleko, więc zgoda. Sam raczej nie dojdziesz. Chodź – przerzucił sobie moją rękę przez kark i objął mnie w pasie. Wyszliśmy na zewnątrz i wolno zaczęliśmy iść w stronę mojego domu.

   - Dzień dobry – usłyszałem po dłuższym czasie. – Wiem, że jest już noc, ale przyprowadziłem pańskiego…

   - Brata – usłyszałem aż za bardzo spokojny głos mojego brata. Mimowolnie się wzdrygnąłem.

   - Właśnie, brata – poczułem, że jestem poruszany, a potem wciągnięty do domu.

   - Dziękuję panu za przyprowadzenie go.

   - Nie ma za co. Do widzenia.

   - Do widzenia.

         Michał zamknął za mężczyzną drzwi i zaczął mnie prowadzić do łazienki. Nic nie mówił, ale wiedziałem, że jest na mnie wściekły. Niespodziewanie wepchnął mnie pod prysznic, wyjął mi telefon oraz portfel z kieszeni, po czym odkręcił lodowatą wodę. Wrzasnąłem i chciałem wyjść, ale mocno mnie przytrzymał. Nie dałem za wygraną i zacząłem się wyrywać, ale bezskutecznie. Puścił mnie po długiej chwili szamotaniny. Wypadłem z kabiny, ściągając z siebie przemoczone ubrania. Zostawiłem tylko bokserki i owinąłem się dużym ręcznikiem, trzęsąc się z zimna. Michał zakręcił kurek i spojrzał na mnie.

   - Wytrzeźwiałeś? – zapytał.

   - Tak – warknąłem. – Przez ciebie będę chory!

   - Są wakacje, więc nie robi ci to różnicy – wzruszył ramionami, a ja wziąłem telefon oraz portfel i poszedłem do swojego pokoju. Ściągnąłem bokserki i ubrałem suche rzeczy. Po chwili usłyszałem pukanie do drzwi.

   - Proszę – odezwałem się po dłuższej chwili, a do pokoju wszedł Michał. Spojrzałem na niego, jak na wroga numer jeden, wciąż czując drgawki spowodowane zimnem.

   - Czego chcesz? – zapytałem niezbyt miło.

   - Wiedzieć, dlaczego się upiłeś. Ja jestem na ciebie wściekły, a wyobraź sobie, jaki opieprz dostaniesz od Konrada za samotne upijanie się.

   - Właśnie, Konrad… Gówno już go obchodzę, wiesz? Wczoraj zerwaliśmy – przy ostatnich dwóch słowach głos mi się lekko załamał, jednak nie zwróciłem na to zbytniej uwagi. – I nie praw mi teraz morałów, że upijanie się to zły sposób, aby odreagować cierpienie, bo doskonale o tym wiem. Ja po prostu… ja… - no i pięknie, znowu się rozpłakałem. Michał podszedł do mnie i mocno mnie przytulił. Wtuliłem twarz w zgięcie jego szyi.

   - Dlaczego mi wcześniej nie powiedziałeś? Nie możesz ze wszystkim radzić sobie sam… a szczególnie z tym, że straciłeś bardzo ważną dla siebie osobę.

   - Ale… nie chciałem cię martwić. Bo ty jesteś szczęśliwy z Gabrielem i nie chcę ci tego psuć moimi nikomu niepotrzebnymi zmartwieniami…

   - Ej, ej, ej! – przerwał mi. – Co to za emo-gadki? To na pewno tylko chwilowe, w wielu związkach zdarzają się takie…

   - On wyjeżdża. Na zawsze. Do Krakowa. To nie jest chwilowe, Michał… - jęknąłem bezradnie.

   - Związki na odległość…

   - Zapytał, jaką mam pewność, że go nie zdradzę. Albo, że on nie zdradzi mnie. Boże, Michał… Myślałem, że… Że mnie kocha. A tymczasem okazuje się, że nawet nie jest pewny, czy dotrzyma mi wierności, będąc z dala ode mnie. Co miałem zrobić?

   - Ty z nim zerwałeś?

   - No… tak jakby. A tak trochę, to zerwaliśmy… razem – dokończyłem niezbyt pewnie.

   - Nie mówię, że zrobiłeś dobrze, robiąc to, ale na pewno będzie ci lżej. To znaczy… Nie jesteś już z nim, więc nie będziesz się zamartwiał, czy kogoś przeleciał czy nie. A ból po rozstaniu na pewno kiedyś minie. Potem poznasz kogoś nowego i wszystko się ułoży, zobaczysz – uśmiechnął się.

   - To może mi jeszcze ślub zaplanuj, co? – zapytałem zgryźliwie, a on parsknął śmiechem.

   - Widzisz? Powoli odzyskujesz starego siebie.

         Staliśmy chwilę w ciszy, tuląc się do siebie.

   - Michał? – wtuliłem się w niego mocniej.

   - Hm?

   - Kocham go.

   - Wiem.

   - Nie pozwól mi aż tak bardzo cierpieć.

   - Nie pozwolę.

   - I bądź przy mnie.

   - Będę.

         I w takich właśnie momentach uświadamiałem sobie, jak bardzo ważny jest dla mnie mój starszy brat i jak bardzo brakuje mi rodziców.

~Michał~

         Z Alexem niby już było lepiej, ale wciąż snuł się po domu, jak duch. Mniej jadł, spał do późna. No i ciągle widziałem u niego zapuchnięte oczy od płaczu.

   - Dosyć tego – wszedłem do jego pokoju z pudełkiem lodów bakaliowych i łyżeczką. Spojrzał na mnie bez wyrazu.

   - Czego?

   - Twoje depresji. Alex, nie można tak. Są wakacje, korzystaj z nich. Potem zaczniesz studia i…

   - Nie idę na żadne studia – przerwał mi w połowie zdania. Pokręciłem głową i usiadłem na łóżku. Przeczesałem jego włosy palcami.

   - Jak to nie idziesz? Alex, to naprawdę nie są żarty…

   - Nie żartuję – znowu mi przerwał.

   - Słuchaj, braciszku… Nie możesz zaprzepaścić swojej przyszłości przez Konrada.

   - Jakiej przeszłości? Bez niego jej nie ma.

   - Nie, mam dosyć. Idziemy gdzieś. Gdziekolwiek. Siedzenie w domu działa ci źle na mózg. Ubieraj się, za pięć minut widzę cię na dole – wstałem z łóżka i stanąłem przy drzwiach. – I żadnego „ale” – wyszedłem. Zszedłem na dół i ubrałem trampki. Odetchnąłem z ulgą, kiedy po chwili pojawił się przy mnie mój młodszy brat. Tak samo, jak ja, ubrał trampki i spojrzał na mnie z pretensją.

   - No to gdzie zamierzasz mnie zabrać?

   - Idziemy do kina.

         W kinie Alex trochę się rozerwał. Nawet się śmiał, a nie miałem okazji słyszeć jego śmiechu od momentu zerwania z Konradem. Kiedy wróciliśmy do domu, był już wieczór.

   - Dzięki, że mnie gdzieś wyciągnąłeś. Chyba mi trochę lepiej – uśmiechnął się lekko.

   - Spoko. W końcu miałem o ciebie dbać – odwzajemniłem uśmiech. – Zaraz przychodzi do mnie Gabriel i będziemy oglądać jakiś horror. Oglądasz z nami?

   - Nie, nie chcę wam przeszkadzać. Ale dzięki. Idę do siebie – uśmiechnął się jeszcze raz i pobiegł na górę. Ściągnąłem buty i poszedłem do kuchni przygotować coś do jedzenia.

         Z rana obudził mnie telefon. Cholera… Kto do mnie dzwoni o tak nieludzkiej porze, jaką jest godzina dziesiąta? Odebrałem, nie patrząc na wyświetlacz.

   - Halo?

   - Wnusiu! – usłyszałem w słuchawce głos, którego chyba wieki nie słyszałem.

   - Babcia? – aż usiadłem na łóżku.

   - Dzwonię, bo przyjeżdżamy! – oznajmiła mi radosnym głosem. Zanim zdążyłem się odezwać, kontynuowała: - Z dziadkiem pobędziemy przez kilka dni w Polsce i możemy się zatrzymać u was, prawda? Nie będziemy wydawać pieniędzy na hotele, skoro mamy takich wspaniałych wnuków! No, poza tym, chcielibyśmy w końcu poznać twoją dziewczynę. Bo na pewno jakąś masz, prawda? Taki przystojny jesteś. Alex też pewnie znalazł sobie jakąś ładną koleżankę.

   - Y… No ale jesteście pewni? – zapytałem. Cholera… Jak ja niby przedstawię im Gabriela? Bo na pewno będą tak naciskać, a szczególnie babcia, że w końcu będę musiał to zrobić. Nawet nie wiem, jaki mają stosunek do gejów.

   - Tak, tak. Już nawet mamy bilety kupione. Będziemy jutro rano. No, ja kończę, musimy się z dziadkiem skończyć pakować. Do zobaczenia, Michałku! – nawet nie zdążyłem się pożegnać ani o nic zapytać. Wstałem i szybko poszedłem do pokoju Alexa. Wszedłem bez pukania. Akurat naciągał na siebie bluzkę. Dziwnie się speszył, kiedy mnie zobaczył, zaplątując się w ubranie.

   - Dziadkowie przyjeżdżają. Jutro rano. Czekaj, pomogę ci – podszedłem do niego widząc, że sobie nie radzi. I wtedy zobaczyłem świeże cięcia na jego ramionach. – Alex? Co to jest? – zapytałem, patrząc na niego uważnie. Zagryzł niepewnie wargę, nie patrząc mi w oczy.

   - Nic takiego – mruknął, wzruszając ramionami.

   - Alex… Nie możesz się ciąć.

   - Niby dlaczego nie? I tak nie mam już po co żyć.

   - Nie mów tak. Im więcej będziesz to powtarzać, tym bardziej będziesz w to wierzyć. To złe wyjście. A ty masz po co żyć. Straciłem już rodziców… Nie chcę stracić i ciebie.

         Spojrzał na mnie wielkimi oczami. Pewnie nie spodziewał się po mnie aż takiej szczerości.

   - Michał… ja sobie nie radzę. I teraz jeszcze dziadkowie zwalą nam się na głowę. Nie wiem, jak to wytrzymam. Nie wiem nawet, czy wytrzymam… Głupio mi to przyznać, ale… czuję się o wiele gorzej niż po śmierci rodziców – przyznał cicho.

   - To znak, że naprawdę bardzo go kochasz… - w głowie zaświtał mi pewien pomysł. – Słuchaj, muszę na chwilę wyjść. Zrób sobie śniadanie albo sobie coś zamów – wcisnąłem mu do ręki pięćdziesiąt złotych. – Tylko żadnego alkoholu – zastrzegłem jeszcze, zanim wyszedłem z jego pokoju. Już wiem, co zrobię. Mam nadzieję, że to cokolwiek da. Zszedłem szybko na dół i ubrałem buty.

         Pod domem Konrada byłem jakiś czas później. Mając nadzieję, że jeszcze nie wyjechał, zadzwoniłem do drzwi. Otworzył mi po dłuższym czasie, szczerze zdziwiony moim widokiem.

   - Mamy do pogadania – oznajmiłem, nie siląc się na żadne powitanie.

   - Ja…

   - Żadnych „ale”. Mogę wejść czy chcesz gadać w drzwiach?

   - Wejdź – przepuścił mnie w drzwiach. Poszedł do kuchni, więc poszedłem za nim. Usiedliśmy przy stole.

   - Twoich rodziców nie ma? – zapytałem.

   - Nie. Załatwiają ostatnie sprawy związane z wyjazdem. Wyjeżdżamy pojutrze. Mniejsza z tym – machnął ręką. - O czym chciałeś porozmawiać?

   - O Alexie. Konrad, słuchaj… Jesteś pełnoletni, nie możesz zostać tutaj? Dla niego?

   - Ja… myślałem o tym. Ale rodzice się nie zgodzą, kiedy poznają prawdziwy powód. Nie wiedzą, że Alex to mój chłopak. Boję się im powiedzieć – westchnął ciężko.

   - I tak wyjeżdżają.

   - Wiem, ale… Idę na dzienne studia, nie będę mógł wtedy pracować. Chyba, że w weekendy, ale nie utrzymam się z tego. A jeżeli się dowiedzą, nie będą mnie wspierać finansowo.

   - Więc chodzi tylko o pieniądze? Boże… Chcesz mi powiedzieć, że pieniądze są dla ciebie ważniejsze od Alexa?

   - To nie o to chodzi! – zaprzeczył gwałtownie. – Po prostu… Skoro nie będę się mógł sam utrzymać, to albo umrę z głodu albo z wycieńczenia.

   - Słuchaj… - westchnąłem, myśląc szybko. – A co powiedziałbyś na to, gdybym ci pomógł?

   - To znaczy?

   - No, jeżeli rodzice cię odrzucą, wesprę cię finansowo. Jeżeli nie zgodzą się, abyś tu został, możesz zamieszkać nawet u nas. Mamy duży dom. Wiem, że to, co ci proponuję jest nieprzemyślane, ale… zastanów się nad tym, dobrze?

   - Jesteś gotowy zrobić to wszystko dla Alexa? – zapytał z niemałym niedowierzaniem.

   - Tak. W końcu to mój brat – wstałem od stołu. – Obiecaj, że się nad tym zastanowisz.

   - Jasne, spoko – wstał do stołu. – Ale nawet, jeśli bym został… Nie wiem, czy Alex mi tak szybko wybaczy. I czy w ogóle wybaczy. Jak on się czuje? – spojrzał na mnie. A ja zamilkłem na chwilę, gryząc się, czy mu powiedzieć o stanie mojego młodszego brata.

   - Nie jest dobrze, ale aż tak źle też nie jest – powiedziałem w końcu, po czym dodałem: - Dzisiaj zauważyłem świeże cięcia na jego ramionach.

         Konrad na chwilę zamarł w połowie kroku. A potem bez słowa wypuścił mnie z domu.

___________________________________________
nowa notka. dosyć szybko, ale u mnie to jest tak, że jak już raz złapię wenę, to trzyma mi się kilka dni. módlcie się, aby tym razem utrzymała się dłużej ;).
nowy nagłówek. mi tam się podoba. a notka niesprawdzana, więc.. wiecie, co macie robić ;p.