"Przeprowadzka"

~Alex~

         Następne dni wcale nie były lepsze. Wydawało mi się wręcz, że były gorsze. Nie mogłem znaleźć sobie miejsca, snułem się bez celu po domu, na zewnątrz w ogóle nie wychodziłem. Michał próbował mnie pocieszyć na wszelkie możliwe sposoby. I mimo tego, że to było naprawdę miłe, w żaden sposób mi nie pomagało. Zanim dziadkowie wyjechali, również starali się coś zrobić z tym moim smutkiem po rozstaniu z Konradem. A kiedy wyjechali trzy dni temu, Michał zaczął starać się dwa razy bardziej.

   - Alex, chcesz iść do kina, a potem na pizzę? – zajrzał do mojego pokoju akurat wtedy, kiedy kończyłem palić w oknie. Właśnie, zapomniałem mu wspomnieć, że popalam… Właściwie to już chyba palę, odkąd zerwałem z Konradem.

   - Ja… - zająknąłem się, rzucając niedopałek za okno.

   - Daj spokój, już dawno się domyśliłem – machnął ręką. – To jak, idziesz?

   - No… - zacząłem, ale w tym momencie rozbrzmiał dźwięk dzwonka do drzwi.

   - Otworzę – Michał wyszedł z pokoju, a ja odetchnąłem z ulgą. Nie dostałem opieprzu, jak dobrze. Zamknąłem okno, a potem chciałem wyjrzeć i zobaczyć, kto przyszedł. Kiedy otworzyłem drzwi, stanąłem twarzą w twarz z… Konradem. Zatrzasnąłem szybko drzwi i zamrugałem kilka razy, głęboko oddychając. Cholera, to nie był sen… Wziąłem ostatni głęboki oddech i ponownie otworzyłem drzwi. Szatyn wciąż tam stał.

   - Cześć – przywitał się niepewnie. Serio, tylko tyle ma mi do powiedzenia?

   - Cześć – odpowiedziałem równie niepewnie.

   - Mogę… wejść? – zapytał po dłuższej chwili napiętej ciszy. Bez słowa odsunąłem się od drzwi, a on minął mnie i podszedł do okna. Zamknąłem za nim i spojrzałem na jego plecy.

   - Więc… po co przyszedłeś?

   - Ja… - wziął głęboki oddech i odwrócił się przodem do mnie. – Przeprosić. Alex… - podszedł do mnie. – Kocham cię. Wiesz, patrząc tak z perspektywy czasu, to naprawdę nie wiem, co musiałem wtedy wziąć, żeby gadać takie głupoty.

   - Te głupoty mnie zraniły – mruknąłem, chociaż w sercu zaczynałem czuć coś na kształt szczęścia.

   - Wiem. Ale…

   - Zaczekaj – przerwałem mu, nagle zdając sobie z czegoś sprawę. – Nie powinieneś być w Krakowie? Znowu mi się to śni, prawda? Znowu mnie przepraszasz we śnie, a jak się obudzę, to będę się czuł sto razy gorzej niż przed zaśnięciem.

   - Nie, Alex, to nie jest sen… - spojrzał na mnie uważnie. – Fakt, powinienem być teraz w Krakowie. Ale nie pojechałem z rodzicami. Mieszkam teraz sam w moim domu. Pogadałem z nimi, przedstawiłem im całą sytuację. Nie mieli nic przeciw temu, że jestem gejem i że kocham Ciebie, a nie jakąś dziewczynę. Założyli mi konto, na które będą przesyłać mi pieniądze. I… Boże, Alex, ja tak cholernie cię przepraszam. Kocham cię i chcę spędzić z tobą resztę mojego życia. Dajesz mi prawdziwe szczęście i chcę być z tobą nawet wtedy, kiedy obaj będziemy pomarszczeni i będziemy nawzajem szukać swoich sztucznych szczęk. Chcę być z tobą wtedy, kiedy zawali się nam cały świat, ale my wciąż będziemy razem. Być może wtedy daleko od siebie, nie będziemy ze sobą rozmawiać, sypiać… - zagryzł niepewnie dolną wargę. – Ale potem wszystko wróci do normy i znów będziemy za sobą szaleć, rozpieszczać się nawzajem i zapewniać o swoich uczuciach. Chcę być z tobą choćby nawet cały świat miał się zwrócić przeciw nam. I być może teraz pieprzę głupoty, za daleko wybiegam w przyszłość, ale… Kocham cię. I jeżeli mi wybaczysz i znowu będziemy razem, będę najszczęśliwszym człowiekiem na Ziemi.

         Kiedy skończył mówić, zapadła długa chwila ciszy. Patrzyłem na niego, nie do końca jeszcze rozumiejąc, że właśnie stoi przede mną i mnie przeprosił. A mnie na każde jego słowo serce skakało z radości. W końcu, nic nie mówiąc, przytuliłem się do niego i pocałowałem go. A on oddał pocałunek. I już wszystko było dobrze, tak po prostu.

         Leżeliśmy na łóżku wtuleni w siebie. Konrad gładził delikatnie moje plecy, a ja, z głową ułożoną na jego klatce piersiowej i z zamkniętymi oczami, wsłuchiwałem się w miarowe i spokojne bicie jego serca. Ostatni raz było mi tak dobrze, kiedy… kiedy leżeliśmy razem w łóżku kilkanaście minut przed zerwaniem.

   - Mam twoją bransoletkę – mruknąłem w pewnym momencie, nie poruszając się w ogóle. Było mi tak dobrze…

   - Później ją założę – pocałował mnie w czubek głowy.

   - Konrad, a… dlaczego nie przyszedłeś od razu po tym, jak rodzicie cię zaakceptowali i pozwolili ci tutaj zostać? – musiałem zadać to pytanie.

   - To proste – westchnął cicho. – Bałem się. Wiesz, tego, że mi nie wybaczysz.

         Milczałem przez dłuższą chwilę, a potem mruknąłem z rozbawieniem:

   - Głupi jesteś. Szalałem z tęsknoty i z rozpaczy. Jak mógłbym ci nie wybaczyć? – uniosłem się lekko i pocałowałem go w usta. – Teraz już wszystko będzie dobrze, prawda? – spojrzałem mu prosto w oczy.

   - Mam nadzieję. Chcę tego – uśmiechnął się delikatnie, wplątując palce w moje włosy.

   - Ja też – odwzajemniłem uśmiech, po czym ponownie ułożyłem głowę na jego klatce piersiowej, przymykając powieki. – Wiesz… w tym roku nie idę na studia.

   - Ja też.

         Oboje się roześmialiśmy.

   - Alex?

   - Hmm?

   - O co chodziło ci z tym… snem?

   - To znaczy? – nie załapałem od razu.

   - No mówiłeś, że pewnie znowu ci się śni, że do ciebie przyszedłem. Więc?

   - No… - zaczerwieniłem się lekko. – Bo parę dni temu śniło mi się, że do mnie przyszedłeś i że mnie przepraszasz. I wiesz, jak dzisiaj do mnie przyszedłeś, to pomyślałem sobie, że moja głupia wyobraźnia znowu sobie ze mnie żartuje. Ale na szczęście nie – uśmiechnąłem się na koniec.

   - Na szczęście – przytaknął mi. – Chcesz ze mną zamieszkać? – wypalił. Nie zareagowałem od razu. Dopiero po dłuższej chwili dotarło do mnie, co powiedział. Uniosłem się ponownie, patrząc na niego w lekkim szoku.

   - Mówisz poważnie? – zapytałem z niedowierzaniem, patrząc mu w oczy.

   - N-no… - zarumienił się. Ah, jak on się słodko rumieni…

   - Jasne – zgodziłem się od razu, uśmiechając się szeroko.

   - Ale… nie przemyślisz tego?

   - Kochanie, a co tu jest do przemyślenia? Kocham cię, ufam ci – chociaż może nie tak samo mocno, jak przed zerwaniem, no ale cóż… On na pewno się domyśla. – Więc dlaczego nie?

   - No w zasadzie… - uśmiechnął się z ulgą. – Ja ciebie też kocham – pocałował mnie mocno. Oddałem pocałunek, czując, jak jego dłoń powoli przesuwa się w dół moich pleców, aż w końcu ścisnęła mój pośladek. Mruknąłem z zadowolenia, ocierając się o niego i powoli siadając mu na biodrach. Nasz pocałunek z sekundy na sekundę się pogłębiał, a my byliśmy coraz bardziej pobudzeni. Niecierpliwe palce zaczęły pozbywać ubrań tego drugiego, a równie niecierpliwe usta badały na nowo drugie ciało. W końcu byliśmy całkiem nadzy.

   - Wejdź we mnie… - poprosiłem cicho, odrywając się na chwilę od ust Konrada.

   - Ale muszę cię…

   - Nie chcę nawilżenia – przerwałem mu. – Wejdź we mnie. Teraz – tym razem zażądałem. Potem będę tego żałował, ale teraz… teraz musiałem poczuć ten ból mieszający się z rozkoszą.

   - Dobrze – pocałował mnie jeszcze raz, po czym położył moje nogi na swoich ramionach i wszedł we mnie szybkim, mocnym pchnięciem. Krzyknąłem z bólu, czując łzy pod powiekami. Zagryzłem mocno dolną wargę, ale po chwili Konrad pocałował mnie mocno, zaczynając się we mnie poruszać. Od razu szybko, więc cholernie mocno bolało. Chwycił w dłoń moją męskość i zaczął szybko nią poruszać. Długo nie musiałem czekać, aż w końcu trafi w moją prostatę. Powoli zacząłem odczuwać przyjemność, która po dłuższej chwili wypełniła mnie całego. Jęczałem w jego usta, co jakiś czas powtarzając jego imię i zapewniając go o moim uczuciu. On powtarzał mi to samo. Nagle ruchy jego bioder stały się gwałtowniejsze i bardziej chaotyczne, przez co zwiększył rozkosz, jaką odczuwałem. Nie musiałem czekać długo na spełnienie. Opadłem bez siły na poduszkę, czując, jak Konrad również dochodzi i wypełnia mnie swoją spermą. Opadł na mnie, dysząc ciężko.

   - Jutro będziesz miał problemy z chodzeniem – mruknął po długiej chwili, w czasie której nasze ciała zdążyły ochłonąć, a oddechy uspokoić się.

   - Trudno, będziesz mnie nosił na rękach – uśmiechnąłem się delikatnie, a on odpowiedział mi tym samym, odgarniając mi kosmyki z czoła.

   - Kocham cię – szepnąłem, przymykając oczy i układając głowę na jego klatce piersiowej.

   - Ja ciebie też kocham – odpowiedział mi, obejmując mnie jedną ręką, a palce drugiej splótł z moimi.

         Rano obudziły mnie promienie Słońca, które dzisiaj wyjątkowo mnie nie zdenerwowały. Jedyne, co czułem, to przeogromne szczęście. Konrad już nie spał, tylko patrzył na mnie, uśmiechając się lekko.

   - Dzień dobry – pocałował mnie w nos.

   - Cześć – uśmiechnąłem się leniwie. – Która godzina?

   - Coś po jedenastej. Prysznic i śniadanie?

   - Chętnie. A potem pomożesz mi się spakować. Chcę zamieszkać z tobą już dzisiaj. Kooooocham cię – wtuliłem się w niego mocno, na co on zaśmiał się lekko i równie mocno mnie objął.

   - Ja ciebie też, Kochanie – tym razem pocałował mnie w czubek głowy. Przesunąłem nosem po jego klatce piersiowej, czując jego dłoń na tyłku. – Boli? – zapytał.

   - Mm… Jeszcze nie wiem. Muszę wstać, ale mi się nie chce.

   - Jak będziesz tak dalej leżał, to się nie spakujesz i się do mnie nie wprowadzisz – na te słowa natychmiast podniosłem się z łóżka, czego natychmiast pożałowałem. Skrzywiłem się z bólu.

   - Boli – poskarżyłem się.

   - No to cię będę nosił – również wstał i wziął mnie na ręce. – Schudłeś – zauważył.

   - Mało jadłem – mruknąłem, obejmując go rękoma za szyję. Konrad zaniósł mnie do łazienki i odkręcił wodę.

   - Michał powiedział mi, że się ciąłeś – powiedział cicho, na co ja spuściłem wzrok. Zwyczajnie było mi wstyd i nie wiem, po co to wtedy zrobiłem.

   - Tylko raz. Ale to nic – wzruszyłem ramionami.

   - Mam nadzieję, że tylko raz – uśmiechnął się do mnie i wyciągnął do mnie rękę. Sam stał już pod prysznicem. Dołączyłem do niego, wierząc, że teraz może być już tylko lepiej.

         Po prysznicu, w pełni ubrani i ogarnięci, zeszliśmy na dół do kuchni. Michał siedział przy stole, pijąc kawę i czytając jakąś gazetę. Spojrzał na nas i uśmiechnął się.

   - Pogodzeni?

   - Tak – przytaknęliśmy obaj, a ja, po chwili wahania, dodałem: - Przeprowadzam się do Konrada.

         Michał spojrzał na mnie uważnie.

   - Dzisiaj?

   - Tak. Po śniadaniu idę się pakować. Potem nas podwieziesz?

   - Jasne, jak wrócę z pracy. Za chwilę tam idę – powiedział bez najmniejszego zawahania.

   - Więc się zgadzasz? – zapytałem, uśmiechając się szeroko.

   - A czemu nie? Jesteś dorosły, zamieszkasz z kimś, kto będzie się tobą opiekował, – spojrzał na Konrada – więc nie mam nic przeciw.

   - Super! Dzięki – podszedłem do niego, kuśtykając lekko i go przytuliłem.

   - Kulejesz? – zapytał ze zdziwieniem, unosząc prawą brew.

   - Ee… No, tak jakoś wyszło – zaśmiałem się nerwowo, wzruszając ramionami.

   - Ah tak… - ponownie spojrzał na Konrada, na co ten zaczerwienił się lekko. – No nic, ja lecę do pracy. Będę po osiemnastej. Zamówcie sobie coś na obiad. Cześć! – wyszedł z kuchni, klepiąc lekko Konrada po ramieniu.

   - No to robimy kanapki! – roześmiałem się. Teraz naprawdę wszystko mogło być już tylko lepsze.

~Michał~

         W pracy obyło się bez żadnych dziwnych sytuacji. Madzia była radosna i pełna energii, jak zwykle. A ja cieszyłem się z tego, że Alex i Konrad znowu są razem. Z tym, że się wyprowadza do szatyna, zaskoczył mnie, ale w sumie dla niego to lepiej. Będą cały czas razem. A nawet, jeśli, odpukać, w jakiś sposób ponownie zerwą, to przecież Konrad nie wyrzuci Alexa tak od razu i pewnie szybciej się pogodzą. A teraz muszę ich zawieźć. Wszedłem do domu.

   - Gotowi?! – krzyknąłem. Po chwili obaj pojawili się na korytarzu z dwoma wielkimi walizkami.

   - Na razie wziąłem tylko większość rzeczy, po resztę wpadnę za kilka dni – oznajmił Alex.

   - Spoko. Tylko musimy się pospieszyć, o dziewiętnastej przychodzi do mnie Gabriel, a na dwudziestą pierwszą idziemy do tego nowego klubu.

   - Tego gejowskiego? – zapytał Konrad, a ja przytaknąłem.

         W domu byłem krótko przed dziewiętnastą. Ściągnąłem buty i poszedłem wstawić wodę na herbatę oraz zamówić coś do jedzenia. Gabryś za chwilę będzie, zjemy kolację i idziemy do klubu. Ciekawy jestem, jak tam będzie. No i wpadłem też na pewien pomysł… Skoro Alex się wyprowadził, a ja mieszkam teraz sam, to chyba zaproponuję Gabrielowi, żeby się do mnie wprowadził. Oczywiście, trochę z tym poczekam. O, dzwonek do drzwi. Poszedłem otworzyć.

   - Cześć, Kochanie – przytulił mnie i pocałował krótko w usta.
   - Cześć, wejdź – uśmiechnąłem się szeroko. – Już zamówiłem nam coś do jedzenia.

   - Super – odwzajemnił uśmiech.

________________________________________________________

no to jest nowa notka. tym razem sprawdziłam XD.

no, u Alexa i Konrada wszystko pięknie i ładnie, od następnego rozdziału bardziej skupię się na Miśku i Gabim. w końcu nie może być u nich cały czas kolorowo, nie? ;D

daaaaaaawno nie napisałam tak krótkiego opisu seksu, ale cóż.. niech będzie. następny seks obiecuję Wam dłuższy, tylko za bardzo nie wiem, kiedy będzie. no, mam nadzieję, że rozdział się podobał :).