"Szczera rozmowa na temat uczuć"

~Mikołaj~

         Znowu to samo. Znowu ciągną mnie na jakąś bezsensowną „super-imprezę”. No ile można? Wolę posiedzieć w pokoju i gapić się bez sensu w ścianę niż siedzieć na kanapie w zatłoczonym pokoju pełnym ludzi. A jakąś „super-wystrzałową-fajną dupę” mogę poznać, gdzie tylko zechcę. W końcu mam swój urok osobisty i wygląd. Metr osiemdziesiąt pięć, brązowe, nastroszone włosy, czekoladowe oczy, prosty nos i wąskie, ale pełne usta wprost stworzone do całowania. Tak mi zawsze mówią dziewczyny. Teraz jednak muszę je chyba odstawić na bok, bo mam problem. Problem ma metr siedemdziesiąt pięć wzrostu, czarne oczy, czarne włosy, mały nos z szerszymi skrzydełkami, wąskie usta, nosi okulary „kujonki” i jest wiecznie roześmianym pół-Japończykiem. A na imię ma Konstanty, czyli Kostek. Dlaczego jest moim aktualnym problemem? Cóż, sytuacja miała miejsce wczoraj…

         Na tych wykładach to męczą gorzej niż matka w domu o to, żebyś posprzątał w pokoju. Ale dam radę, muszę. Nie chcę potem wylądować na kasie w Biedronce. Wszedłem do pokoju w akademiku i od razu rzuciłem się na łóżko.

   - Hej! – usłyszałem po chwili. Otworzyłem oczy i spojrzałem na Kostka, który stał przy moim łóżku z szerokim uśmiechem na twarzy.

   - Hej – usiadłem powoli i oparłem się plecami o ścianę. – Nie powinieneś być na wykładach? – zerknąłem na zegarek.

   - Nie. Jeden z wykładowców zachorował i nam zajęcia odwołali. Idziesz jutro na imprezę? – zapytał, poprawiając grzywkę i okulary.

   - Nie. Nie chce mi się.

   - Oj no, Miki, no weź…

   - Mikołaj – poprawiłem go.

   - Mikołaj – westchnął ciężko. – No weź, nie bądź taki. Będzie fajnie – wyszczerzył się, a ja uśmiechnąłem się lekko.

   - Kostek… Naprawdę to dla ciebie takie ważne? – zapytałem, spoglądając na niego.

   - Żebyś tam ze mną poszedł? Tak.

   - Dlaczego? A może akurat na jutro jestem umówiony? – uśmiechnąłem się złośliwie. Z doświadczenia wiedziałem, że Kostek nie lubi żadnej dziewczyny, która się przy mnie kręciła. Nie wiedziałem tylko, dlaczego.

   - Co? – zapytał cicho, nagle jakoś tak smutniejąc. Znowu to samo.

   - Nic. Słuchaj… - wstałem i stanąłem naprzeciw niego. – Dlaczego zawsze zachowujesz się jakoś dziwnie, kiedy widzisz mnie z dziewczyną albo, kiedy o jakiejś mówię?

   - Jak dziwnie? Normalnie się zachowuję – wzruszył ramionami, uśmiechając się nerwowo.

   - Nie wywiniesz się. No, słucham – spojrzałem mu uważnie w oczy.

   - Ale ja…

   - Tyle razy cię o to pytałem, za każdym razem udało ci się uniknąć odpowiedzi. Ale nie tym razem. Co, jesteś zazdrosny, bo ty nie masz dziewczyny? Spokojnie, znajdziesz jakąś. Na pewno – uśmiechnąłem się.

   - Jestem gejem – wypalił.

   - Zaraz… Co? – chyba się przesłyszałem…

   - Jestem gejem – spojrzał na mnie niepewnie.

   - No… no dobra… - chyba jestem w szoku. Ale tylko takim małym. Tak, na pewno takim małym.

   - I… i cię kocham. Od dawna – po tych słowach chyba chciał mnie pocałować, ale automatycznie się odsunąłem. Po chwili usłyszałem trzask zamykanych drzwi. A na noc do pokoju nie wrócił.

         Zupełnie nie wiem, co mam teraz zrobić. Nie wiem, czy już dotarło do mnie to, że Kostek jest we mnie zakochany. Powiedział, że od dawna. No dobra, ale od kiedy? Roku, dwóch? Powinienem skupić się na nauce, a nie na tym, że jest we mnie zakochany chłopak. I w tym chyba cały sęk – gdyby to był jakiś zwykły chłopak, olałbym to. Ale to Kostek, mój przyjaciel od zawsze. I może nie za bardzo pojmuję to, jak mężczyzna może kochać drugiego mężczyznę, ale chcę pomóc mojemu przyjacielowi. Szkoda tylko, że to ja jestem problemem…

~Kostek~

         Głupi jestem. Po co mu to mówiłem? Teraz pewnie nie chce mnie znać. Muszę tylko jakoś przemknąć się do pokoju po swoje rzeczy, a potem… No właśnie, co potem? Wyjadę? Wrócę do rodziców? Jęknąłem z bezsilności, opadając na ławkę w parku. Zawsze uważałem, że do spania nie są zbyt wygodne i po dzisiejszej nocy spędzonej na jednej z nich zdania nie zmienię. Wszystko mnie boli.

         Mikołaj… Znamy się od zawsze. A kiedy się w nim zakochałem? W liceum. O tak. Był szkolną gwiazdą – przystojny, dobrze się uczył, grał w szkolnej drużynie koszykarskiej. Dziewczyny do niego lgnęły, wszystkie. Chłopacy zresztą też. Kilku wyznało mu swoje uwielbienie, a Mikołaj… śmiał się. Po prostu śmiał się z nich, z ich głupoty. I śmiał się w taki sposób, że mnie samego to wszystko bolało. A potem, kiedy zdałem sobie sprawę, że jestem w nim na śmierć i życie zakochany – byłem przerażony. Przerażony do tego stopnia, że w mgnieniu oka zniknął ten wesoły, tryskający życiem chłopak. Mikołaj martwił się o mnie. Pytał, co mi jest, ale zawsze znajdywałem jakąś wymówkę. Byleby tylko nie poznał prawdy. Potem, po bardzo długim czasie stwierdziłem, że użalanie się nad sobą nie ma sensu, w końcu i tak tego nie zmienię. Bez względu na to, jak bardzo wtedy tego chciałem. Znowu zacząłem się śmiać, wszędzie było mnie pełno, ale wszystko to było sztuczne. W środku nie czułem chęci do życia. W końcu przyzwyczaiłem się do tego całego udawania. Mikołaj szedł przed siebie z wysoko uniesioną głową i uśmiechem na twarzy, a ja podążałem za nim ze smutkiem w sercu. Podniosłem się z ławki. Czas stawić czoła Mikołajowi, wziąć swoje rzeczy i uciec. Byle jak najdalej stąd.

~Mikołaj~

         Usłyszałem dźwięk otwieranych drzwi. Natychmiast otworzyłem oczy i stanąłem na podłodze.

   - Gdzie byłeś? – zapytałem.

   - Nieważne – mruknął pod nosem, otwierając szafę. Zaczął wyrzucać swoje rzeczy na łóżko.

   - Kostek, gdzie byłeś? – powtórzyłem z większym naciskiem. Wzruszył tylko ramionami. Podszedłem do niego i chwyciłem go za nadgarstek. – Musimy porozmawiać.

   - Po co? – spojrzał na mnie z takim bólem w oczach, że aż jęknąłem w duchu. A najgorsze było to, że nie mogłem mu pomóc.

   - Bo tego potrzebujemy. Usiądź, ok? – pociągnąłem go w stronę swojego łóżka. Usiadł na nim z westchnieniem, a ja przysunąłem sobie krzesełko i usiadłem naprzeciw niego. Siedzieliśmy chwilę w ciszy. W końcu zapytałem: - Po co wyrzucasz ubrania z szafy?

   - Bo wyjeżdżam.

   - Co? – zamurowało mnie. Tak w środku semestru?

   - Wyjeżdżam.

   - Gdzie?

   - Jeszcze nie wiem.

         No ja pierdolę…

   - Kostek, jak ty to sobie wyobrażasz? Wyjedziesz i co? Wylądujesz na ulicy? To ci odpowiada?

   - Nie, ale wątpię, abyś w dalszym ciągu chciał mieszkać ze mną w jednym pokoju i…

   - Zamknij się – warknąłem. Spojrzał na mnie z oburzeniem. Odetchnąłem i kontynuowałem: - Posłuchaj, może nie za bardzo dociera do mnie to, że mnie kochasz, ale jesteś moim przyjacielem. Zostań, a ja postaram się to zaakceptować, dobra? – spojrzałem mu uważnie w oczy, a on tylko prychnął, odwracając swoje.

   - Postarasz się zaakceptować? Czy ty siebie słyszysz? Zostanę tu i co? Będziesz udawał wielkiego przyjaciela, a w środku będziesz brzydził się każdym, nawet przypadkowym dotykiem. Wybacz, ale to nie dla mnie. Wracam do pakowania.

         Już chciał wstać, ale szybko zareagowałem i ponownie chwyciłem go za nadgarstek.

   - Zostań. Dobrze wiesz, że sobie nie poradzisz. Poza tym, jest środek semestru. Kostek, obiecuję ci, że nie dam ci żadnego powodu do cierpienia. Moje nastawienie do gejów jest obojętne, nie brzydzę się nimi ani na nich nie narzekam.

   - Serio? Więc nie będziesz śmiał się z idiotycznych kawałów o gejach, nie będziesz ich opowiadał i nie będziesz umawiał się z dziewczynami? – uniósł brwi. Przełknąłem ślinę. Cholera, o tym nie pomyślałem… Ale tu w ogóle nie ma wątpliwości. Kostek jest dla mnie ważniejszy, jako przyjaciel.

   - Nie będę – uśmiechnąłem się.

   - Chyba nie wierzysz w to, co mówisz… Obaj wiemy, że kochasz seks. A ze mną w pokoju życie o rączce będzie raczej niemożliwe, nie uważasz?

         Dobry jest. I ma rację. No kurwa. Ale przecież jakoś dam radę. Nikt z braku seksu jeszcze nie umarł.

   - Dam radę – powiedziałem pewnie. Kostek westchnął ciężko.

   - Przemyślę to, czy zostanę – zerknął na zegarek. – A teraz idę na imprezę – wstał i tak po prostu wyszedł, a ja zostałem w pokoju sam z głową pełną myśli.

~Kostek~

         Na imprezie było tłoczno, głośno i wesoło. Jak zawsze. I jak zawsze byłem nastawiony na dobrą zabawę. Ale tym razem nie dane było mi dobrze się bawić. Siedziałem na kanapie i patrzyłem na tych wszystkich ludzi, myśląc o Mikołaju. Chciał, żebym został i obiecał, że postara się to wszystko zaakceptować. Obiecał więcej mnie nie ranić. I tylko dlatego, że jesteśmy przyjaciółmi? Przecież obaj wiemy, że i tak się nie uda. A jeśli on w to wierzył? Jeśli chciał starać się tylko… TYLKO dla mnie? Kiedy o tym pomyślałem, na sercu zrobiło mi się cieplej, a uśmiech sam cisnął się na usta. To, jak mocno jestem w nim zakochany i jak bardzo przez to cierpię, wiem tylko ja.

   - Kostek! – usłyszałem tuż przy uchu. Spojrzałem na mojego towarzysza. Kacper patrzył na mnie z szerokim uśmiechem. – Co jest, stary? Baw się!

   - Dzisiaj nie mam za bardzo ochoty. Wybacz – uśmiechnąłem się przepraszająco, a on westchnął ciężko. Pożegnał mnie poklepaniem po ramieniu i zostawił piwo. Otworzyłem je i wziąłem pierwszy łyk. A potem już samo poszło. Po pierwszym piwie było drugie, a potem kolejne i kolejne. I nawet nie zorientowałem się, kiedy wylądowałem we własnym łóżku.

         Obudziłem się z ogromnym bólem głowy. Otworzyłem oczy i z trudem podniosłem się z łóżka. Byłem rozebrany do bokserek, a moje ubrania leżały na podłodze. Widocznie ktoś mnie odprowadził do pokoju.

   - Jak się czujesz? – usłyszałem ten od tak dawna ukochany głos. Spojrzałem na Mikołaja. Siedział po turecku na swoim łóżku z plecami opartymi o ścianę.

   - Źle… - wymamrotałem. – Idę wziąć prysznic – wstałem, wziąłem świeże ubrania i wyszedłem z pokoju.

         Orzeźwiony po prysznicu i z dwulitrową butelką wody w ręku wróciłem do pokoju. Spojrzałem na Mikołaja. Wciąż siedział na łóżku. Spojrzał na mnie i uśmiechnął się lekko.

   - Lepiej się czujesz? – zapytał z troską.

   - Tak – kiwnąłem twierdząco głową, odwzajemniając jego uśmiech.

   - Zostajesz? – zapytał po dłuższej chwili milczenia. Westchnąłem cicho, siadając na swoim łóżku.

   - Tak. Ucieczka byłaby faktycznie głupim pomysłem. Ale nie złamiesz obietnicy? – spojrzałem na niego z powagą. Kiwnął gorliwie głową, uśmiechając się przy tym szeroko.

   - Nigdy.

   - Jakoś nie za bardzo to widzę… - mruknąłem.

   - Kostek! – wstał ze swojego łóżka i usiadł na moim. – Znamy się od kiedy?

   - Od zawsze.

   - Właśnie. Znasz mnie bardzo dobrze, rewelacyjnie i wiesz, że jestem w stanie tej obietnicy dotrzymać. Szczególnie, że złożyłem ją właśnie tobie. Mam też na uwadze to, że łamiąc ją, mocno cię zranię, a nie chcę tego. Zależy mi na twoim szczęściu. Ja wiem, że jestem tym głównym, największym problemem, ale… postaram się. Po prostu. Tylko mi zaufaj.

   - Wiesz, że ufam ci, jak nikomu innemu – uśmiechnąłem się do niego.

   - A teraz, jeśli mogę wiedzieć, to… kiedy to właściwie się stało? – zapytał niepewnie.

   - W drugiej klasie liceum miałem taki okres, że byłem nie do życia i w ogóle.

   - O tak, pamiętam doskonale. Ale… I to było przez to, że się we mnie zakochałeś?

   - Tak. Bo wiedziałem, że nigdy nie będę mógł znaleźć się na miejscu tych wszystkich dziewczyn, które mogą się do ciebie przytulić, chwycić za dłoń czy pocałować. Oczywiście, dołuje mnie to do dziś, ale nauczyłem się nie okazywać tego na zewnątrz.

         Mikołaj analizował moje słowa, po czym zapytał ostrożnie:

   - Więc… przez cały ten czas, od tego momentu, cały czas udajesz wesołego, pełnego energii Kostka?

   - Cały czas to może nie. Jednak w środku mnie boli. Tak cholernie mocno – ostatnie trzy słowa wyszeptałem. Szatyn spojrzał na mnie z autentycznym współczuciem.

   - Gdybym wiedział wcześniej…

   - To i tak nie byłbyś w stanie mi pomóc. W końcu cierpię przez ciebie. Czy może raczej przez twoją orientację.

   - Kostek, ale… - westchnął cicho. – Chciałbym, aby cały czas było między nami tak, jak do tej chwili, w której wyznałeś mi swoje uczucia.

   - Nie da rady – parsknąłem. – Podejrzewam, że skoro już wiesz, od tej pory nie będę przez cały czas ukrywał swojego bólu. Jestem teraz twoim głównym problemem, tak, jak ty jesteś moim. Jednak to ty masz się mną zająć, abym całkiem nie popadł w depresję – zadziwiało mnie to, z jaką łatwością przychodzi mi rozmawiać szczerze na temat moich uczuć do Mikołaja.

   - Jasne. Będę cię zabierał do kina, będę chodził z tobą na imprezy.

   - Trzymam za słowo.

~Mikołaj~

         Od szczerej rozmowy z Kostkiem minął tydzień, który był wyjątkowo trudny do zniesienia. Mój przyjaciel prawie w ogóle ze mną nie rozmawiał, dużo spał, a w nocy przeważnie wychodził na jakąś imprezę. Nie spodziewałem się, że jego ból odbije się w taki sposób. Zupełnie nie wiedziałem, co robić, jak do niego dotrzeć… Rozmowa nic nie dawała, próbowałem codziennie po kilkanaście razy. Dlaczego po pierwszej szczerej rozmowie na temat jego uczuć nie potrafił zdobyć się na drugą taką? Przecież zawsze wiedziałem, jak go podejść, a teraz nic nie działa. Zamknął się w sobie na dobre. Właśnie wszedł do pokoju. Na mnie nawet nie spojrzał, od razu podchodząc do biurka. Wyłożył na nie swoje notatki i zaczął je przeglądać.

   - Kostek… - zacząłem z nadzieją, że tym razem się uda. Zero reakcji. – Kostek – ponowiłem próbę, tym razem bardziej stanowczym tonem. Spojrzał na mnie z wyczekiwaniem. – Musimy porozmawiać. I tym razem się nie wykręcisz.

   - A co, nie podoba ci się moje zachowanie? To twoja wina.

         Zatkało mnie. Po dłuższej chwili przeczesałem dłonią włosy i kontynuowałem:

   - Wiem, że to moja wina. Ale jakoś udaje nam się żyć tak, jak dawniej, prawda? – zapytałem ze słabym uśmiechem.

   - Tak, jak dawniej? W ogóle wiesz, co mówisz? Dla ciebie może nie zaszła aż tak gwałtowna zmiana, ale dla mnie… - pokręcił głową z cichym westchnieniem.

   - Co dla ciebie?

   - Dla mnie zmieniło się wszystko! – nagle wstał gwałtownie i stanął przede mną. Również wstałem, nie wiedząc, co może za chwilę nastąpić. – Bo już, kurwa, wiesz i nie rusza cię to! Po prostu cię to nie rusza. Żyjesz sobie, jak dawniej, pewnie umawiasz się z jakąś laską poza moimi oczami. A przede mną udajesz, że dotrzymujesz swojej obietnicy. Ale dla mnie nic nie jest okej i pewnie już nigdy nie będzie – spojrzał na mnie ze łzami w oczach.

   - Kostek, ja…

   - Jutro się stąd wyprowadzam. Zabukowałem bilet do Japonii.

   - Co? Chyba żartujesz… Kostek! Przecież… nie możesz – spojrzałem na niego mocno zszokowany.

   - Nie mogę? Jestem dorosły, wiem, co robię. Wolę pocierpieć przez jakiś czas sam daleko stąd i poczekać, aż z czasem wszystko będzie lepiej niż cierpieć bardzo, bardzo długo tutaj z tobą w jednym pokoju – odetchnął spokojnie. Chyba mu ulżyło, kiedy mi to wszystko powiedział, ale… No kurwa! Przecież nie może od tak sobie uciekać.

   - Zostań – poprosiłem, patrząc mu szczerze prosto w oczy.

   - Nie – odpowiedź była krótka i stanowcza. – Dlaczego ci tak na tym zależy, co?

   - Bo jesteś moim przyjacielem, to chyba oczywiste.

   - No dla mnie nie za bardzo. Wiesz, czego nie mogę zrozumieć? Tego, jak potrafisz tak po prostu żyć z wiedzą, że jestem w tobie szaleńczo zakochany i traktować mnie normalnie. Powinieneś dać mi w pysk albo kazać spierdalać – spojrzał na mnie wyzywająco. Jeśli sądzi, że teraz wygrał, to się myli.

   - Nie zrobię nic z tych rzeczy, ponieważ kocham cię, jak brata. Jesteś moim przyjacielem. A potrafię żyć z tym normalnie właśnie dlatego. Nie możesz mi tylko zarzucać, że nic z tym nie robię. Przecież martwię się o ciebie, staram ci się pomóc, porozmawiać z tobą…

   - I, jak widzisz, to za mało. Teraz rozmawiamy, osiągnąłeś swój cel. Więc co zamierasz dalej? Ignorować mnie i moje zachowanie?

   - W życiu. Nie wiem, co będzie dalej – odpowiedziałem szczerze.

   - No to ja ci powiem. Ja wyjadę, a ty zostaniesz tutaj, znajdziesz sobie wspaniałą dziewczynę i weźmiesz z nią ślub. Będziecie mieli wspaniałe życie, wspaniałe dzieci i wspaniałą miłość. A ja postaram się zapomnieć, poczekam, aż ból minie i spróbuję ułożyć sobie życie na nowo. Bez ciebie.

         Zabolało. I to jak bardzo…

   - Kostek, błagam cię. Nie wyjeżdżaj. Zależy mi na twojej przyjaźni, jak na niczym innym. Jesteś dla mnie bardzo ważny – naprawdę już nie wiedziałem, jakich mogę jeszcze użyć argumentów.

   - Ty też jesteś dla mnie bardzo ważny. Najważniejszy na świecie. Szkoda, że ja jestem dla ciebie ważny w innym sensie – przetarł oczy. – Czas zacząć się pakować – chciał odwrócić się w stronę szafy, ale chwyciłem go za łokieć.

   - Co mam zrobić, żebyś został?

         Spojrzał na mnie zdenerwowany.

   - Puść mnie! Nic nie możesz zrobić – zaczął się szarpać.

   - Coś na pewno mogę! Tylko powiedz. Zrobię wszystko.

         Przestał się wyrywać i spojrzał na mnie.

   - Wszystko? – upewnił się.

   - Tak. Tylko zostań.

   - Pocałuj mnie.

         No to teraz mnie zagiął…

____________________________________________________

podoba się nowy wygląd bloga? ;D

pierwszy rozdział pisało mi się ciężko. brak weny dopada mnie od pewnego czasu praktycznie przez cały czas. poza tym, pisząc ten pierwszy rozdział doszłam do wniosku, że popełniłam błąd. z tego prostego względu, że nagle pomysł wpadł mi do głowy i super, napiszę, będzie fajnie. ale, ale. nie mam nic zaplanowane. nie wiem, co będzie dalej w tym opowiadaniu. i nic nie mogę wymyślić. dlatego też, moje kochane, jeżeli Wy macie jakieś pomysły na to, co mogłoby dziać się dalej w tym opowiadaniu, piszcie mi w komentarzu lub zapraszam na rozmowę na gg (9929781) :). ucieszę się z każdego Waszego pomysłu!

cieszy mnie też, że po zapoznaniu się z opisem opowiadania była taka pozytywna reakcja :).

Yaoistka - u mnie nie przejdzie regularne publikowanie. piszę, kiedy mnie najdzie ochota. jak nie mam weny, nie piszę na siłę, bo mi to na złe wychodzi. podejrzewam, że gdybym zaczęła wstawiać rozdziały regularnie, to pisałabym je na siłę lub co chwilę powiadamiała, że w tym tygodniu rozdziału nie będzie, bo nie mam weny. jeżeli chcesz, to przecież napisz na gg, może akurat rozmowa z Tobą doda mi weny :). co do Twojego komentarza na temat wyglądu postaci: moim zdaniem Mikołaj jest przystojny, a Kostek śliczny ;). każdy ma inny gust i szczerze mówiąc, kiedy czytam opowiadania, też wyobrażam sobie postaci po swojemu mimo że są wstawione zdjęcia postaci XD. i wiem, ilu jest naprawdę ładnych Japończyków, w końcu od pięciu lat niezmiennie zakochana jestem w Japonii. :)

mam nadzieję, że pierwszy rozdział Wam się podobał! ;*