"Złamane serce"

~Mikołaj~

         To po prostu niemożliwe… Jak mój ojciec mógł mi zrobić coś takiego? Nie mówiąc już o Kostku… Nie wiem, czy zdaje sobie sprawę z tego, że zranił i jego i mnie, ale mało mnie to obchodzi. Mam ochotę go rozszarpać! Gdyby cokolwiek poważniejszego stało się Kostkowi… przysięgam, że poszedłbym do niego i zadał mu sto razy gorszy ból. Spojrzałem na swojego chłopaka. Spał w łóżku. Rano wróciliśmy do domu, potem zjadł śniadanie i zasnął. Po tym, jak mi powiedział, kto mu to zrobił, dużo nie rozmawialiśmy. Ja byłem zbyt zdenerwowany i bałem się, że powiem coś, czego nie powinienem, a on też chyba nie chciał rozmawiać. Westchnąłem cicho, pocierając nasadę nosa i kierując się do drzwi pokoju. Po drodze zabrałem talerzyk i kubek po herbacie. Swoje kroki skierowałem do kuchni. Rodziców Kostka nie było w domu. Brudne naczynia wstawiłem do zmywarki i, nie namyślając się zbyt długo, poszedłem na korytarzyk, gdzie ubrałem buty, po czym wyszedłem z domu, zamykając drzwi na klucz. W mig znalazłem się w swoim dawnym przedpokoju. Wiedziałem, że ojciec jest w domu. Poszedłem do salonu. Siedział na fotelu i czytał gazetę. Stanąłem przed nim.

   - Zmądrzałeś wreszcie i go zostawiłeś? – to pytanie było pierwszym, co usłyszałem. Ojciec odłożył gazetę i wstał, stając ze mną twarzą w twarz.

   - Jak w ogóle mogłeś zrobić nam coś takiego? – zapytałem, siląc się na spokojny ton. Miałem ochotę na niego wrzeszczeć. – Mogłeś go zabić! Lekarz mówił, że mogło skończyć się gorzej! Jesteś popierdolony! Nie rozumiesz tego, że się kochamy? Nie rozumiesz, że nieważne, co zrobisz, ja zawsze przy nim będę? Kocham go. Kocham najbardziej na świecie, chcę z nim być, przy nim jestem szczęśliwy… - powiedziałem ze ściśniętym gardłem. – Jaki ojciec chce zniszczyć szczęście własnego dziecka? – spojrzałem na niego zranionym wzrokiem. – Wiesz, tato, zawsze miałem cię za wzór, za autorytet. Z wyjątkiem tego, że jesteś homofobem, co mnie bardzo boli. Aż tak bardzo znienawidziłeś mnie za to, że kocham i jestem kochany? Nie mógłbym być z kobietą, bo wtedy nie byłbym szczęśliwy. Te wszystkie dziewczyny… To było tylko uciekanie od rzeczywistości. Już w liceum zdałem sobie sprawę z tego, jaki jestem. Ale przez was, ciebie i mamę, wyparłem to wszystko, bo chciałem, abyście byli ze mnie dumni i… bałem się. Bałem się, że jeżeli taki będę, znienawidzicie mnie. Kostek otworzył mi oczy. Wyznał mi, że mnie kocha. A ja jakiś czas później uświadomiłem sobie, że też go kocham, że nie mógłbym bez niego żyć, że… że jest dla mnie wszystkim – w tym momencie naprawdę podziwiałem siebie za to, że zdobyłem się na taką szczerość. – To chyba wszystko – widząc brak reakcji z jego strony, odwróciłem się i skierowałem w stronę wyjścia. Nie wróciłem jednak do domu. Musiałem się uspokoić i odetchnąć. Poszedłem na spacer.

         Spacer był długi. Nie miałem przy sobie telefonu, zwyczajnie zapomniałem go wziąć, ale wiem, że po mieście chodziłem co najmniej dwie godziny. Kiedy znalazłem się w domu, było mi o wiele lepiej. Przemyślałem sobie wszystko na spokojnie. Ściągnąłem buty i odetchnąłem. Poszedłem do salonu. Kostek pewnie jeszcze śpi. Jednak już po chwili okazało się, że nie. Siedział na fotelu z podkulonymi nogami wpatrzony w jakiś punkt na podłodze.

   - Kochanie? – zapytałem z niepokojem, podchodząc do niego.

   - Mi…Mikołaj? – spojrzał na mnie zaczerwienionymi oczyma. Płakał… - Jesteś… - szepnął, zerwał się z fotela i mocno się we mnie wtulił. Objąłem go, jednak nie mocno, aby nie sprawić mu bólu.

   - Co się stało, Aniołku? – pocałowałem go w skroń.

   - Bo ciebie długo nie było i ja… bałem się o ciebie. Bałem się, że nie wrócisz… - ponownie się rozpłakał.

   - Ci… Już dobrze. Przepraszam, że cię nie zawiadomiłem, ale zostawiłem telefon, a musiałem się przejść, przemyśleć wszystko… Przepraszam – westchnąłem cicho.

   - A gdzie byłeś? – spojrzał na mnie.

   - U ojca. Powiedziałem mu parę rzeczy, mając nadzieję, że może to coś zmieni. Myliłem się. Potem musiałem się przejść, odetchnąć, uspokoić się… Naprawdę przepraszam. Myślałem, że będziesz spał – starłem łzy z jego policzków.

   - Nie rób tak więcej, dobrze? – zapytał cicho, a ja skinąłem głową.

   - Obiecuję, że nie będę. Głodny? – zmieniłem temat.

   - Mm… No – przyznał, gdy zaburczało mu w brzuchu. Roześmiałem się i pociągnąłem go za rękę do kuchni.

   - W takim razie musimy zrobić coś do jedzenia – zerknąłem na zegarek. Po trzynastej. – A po obiedzie posmaruję cię maścią, którą przepisał ci lekarz.

         Do wieczora czas minął nam spokojnie. Leżeliśmy na kanapie w salonie i oglądaliśmy jakąś mało śmieszną komedię romantyczną w telewizji. Tak swoją drogą, nie mogli filmów z tego gatunku nazwać po prostu głupawym badziewiem? To na pewno bliższe prawdy… Uśmiechnąłem się lekko, kiedy Kostek się na mnie poprawił.

   - Wygodnie? – zapytałem, gładząc delikatnie rękoma jego plecy.

   - Mm… Nie. Taki jakiś… kościsty jesteś – poskarżył się, siadając na mnie okrakiem. Spojrzał na mnie z góry. – Seksu… - mruknął, a ja wybuchnąłem śmiechem. Brunet spojrzał na mnie morderczo. – Co w tym śmiesznego? – uniósł w górę prawą brew.

   - Nic… - jakoś się uspokoiłem. – Wybacz, ale… - spojrzałem na jego naburmuszoną minę i atak śmiechu powrócił ze zdwojoną siłą. W końcu uspokoiłem się całkowicie. – Kochanie… - mruknąłem, ściągając go z powrotem do pozycji leżącej.

   - No?

   - Po prostu… Twoja mina… to było bezcenne, uwierz – uśmiechnąłem się rozbawiony. Szybko jednak przeszedłem do poważniejszego tonu: - Wiesz, że na razie w ogóle nie możemy? Lekarz zakazał ci wysiłku fizycznego.

   - Ja wiem, ale… może uda nam się tak, żeby się nie zmęczyć? – zapytał ze szczerą nadzieją, a mi ponownie zachciało się śmiać. Powstrzymałem się jednak.

   - Naprawdę wierzysz, że nam się uda? – uniosłem brwi, a on westchnął.

   - Masz rację. To bez sensu. Chcę wydobrzeć! – mruknął, marszcząc z oburzeniem brwi.

   - Jak będziesz dużo spał i nie śmiał się przy każdej następnej próbie posmarowania cię maścią, to…

   - Nie moja wina, że mam łaskotki – wciął mi się w słowo, wzruszając ramionami.

   - …szybciej wydobrzejesz i będziemy mogli kochać się całymi dniami i nocami – dokończyłem spokojnie, a kiedy zobaczyłem błysk zainteresowania w oczach Kostka, uśmiechnąłem się w duchu.

   - Jestem za – uśmiechnął się, całując mnie w usta i poprawiając swoje uda między moimi. O nie, nie, nie, ty mały diable… tak się nie bawimy.

   - Kostek… - mruknąłem, kiedy udało mi się go delikatnie ode mnie odepchnąć.

   - No co? – fuknął

   - Chodźmy może już się wykąpać i spać, co?

         Dni mijały dosyć szybko na leniuchowaniu. Pomagałem Kostkowi, jak mogłem. W końcu nadszedł ten upragniony dzień.

   - Nic już nie widać – uśmiechnąłem się, dłonią gładząc bok mojego chłopaka.

   - Nic? – zapytał, również się uśmiechając.

   - Mhm. A to oznacza, że…

   - …wreszcie możemy się kochać! – przerwał mi z entuzjazmem. Wybuchnąłem śmiechem.

   - Jesteś rozkoszny – pocałowałem go lekko w usta. – Ale chodziło mi o to, że wreszcie to wszystko się skończyło. Teraz już… - zawahałem się, zagryzając dolną wargę. – Teraz już możemy zapomnieć o moich rodzicach – uśmiechnąłem się smutno. Nie chciałem, żeby tak wyszło. Kostek nie może się za to wszystko obwiniać. A wiem, że tak jest…

   - Kochanie – westchnął cicho. – Nie możesz zapomnieć o swoich rodzicach. Mimo wszystko jesteś ich synem…

   - Gdybym był ich synem, nie zachowaliby się tak – przerwałem mu, prychając gorzko. – Do cholery, mieszkają obok! – uniosłem głos. – Od kiedy się o nas dowiedzieli, o mnie… mogę udawać, że pogodziłem się z ich reakcją, ale tak wcale nie jest. Ja czasami… - urwałem gwałtownie, zdając sobie sprawę z tego, co chcę mu powiedzieć. Kostek nie może o tym wiedzieć, a mi… w końcu te rozważania przejdą.

   - Dokończ – poprosił cicho Kostek.

   - Ja… Ja… - jąkam się. Nic dziwnego. W życiu nie przejdzie mi przez gardło to, co właśnie chciałem mu powiedzieć. Chciałem być z nim szczery. Wiedziałem, że go zaboli, ale inaczej nie potrafiłem…

   - Spokojnie. Cokolwiek chcesz mi powiedzieć… - urwał. – Po prostu to zrób, dobrze?

   - Dobrze – wziąłem głęboki oddech. – Ja czasami zastanawiam się nad tym, czy… czy nie byłoby lepiej, gdybym… gdybym wrócił do rodziców. Gdybym znalazł sobie jakąś ładną, miłą dziewczynę, gdybym… - przerwałem, czując, jak zaczyna brakować mi powietrza. Mówienie mu tego wszystkiego było ponad moje siły. – Wiem, że wybrałem ciebie, że… postanowiłem spędzić życie z tobą. Ale w ostatnich dniach dużo o tym myślałem i… i chyba nie jest tak, jak na początku. Nie jestem taki pewien. Mój ojciec cię skrzywdził, mnie tym samym też, ale czuję, że… - i powiedzenie mu tego było chyba najtrudniejsze. – Że jestem w stanie mu to wybaczyć. Z jednej strony zależy mi na nich, a z drugiej… chcę być z tobą. Pogubiłem się w tym wszystkim. Na chwilę muszę odpocząć, wyjechać gdzieś, pobyć sam… Muszę odpocząć od ciebie, od tej sytuacji z moimi rodzicami… Przepraszam – szepnąłem. Potem nastąpiła pełna napięcia cisza.

   - Skoro tak… Rób, jak uważasz – Kostek wstał z łóżka i podszedł do drzwi. – Nawet nie wiesz, jak cholernie mnie to wszystko boli – powiedział ze ściśniętym gardłem. – Ale skoro potrzebujesz czasu, proszę bardzo… Nie oczekuj jednak, że tak po prostu rzucę ci się w ramiona, kiedy już się namyślisz. O ile wybierzesz mnie – zacisnął dłoń w pięść, po czym wyszedł z pokoju.

~Kostek~

         Jak on mógł? Jak mógł skrzywdzić mnie tak po… po tym wszystkim.

   - Kurwa! – walnąłem pięścią w stół. Siedziałem w kuchni, usilnie starając zapanować się nad łzami i dając mu się w spokoju spakować. Nie chcę go widzieć. Nie teraz. Najprawdopodobniej bym go rozszarpał. Wiem jednak, że jak złość mi przejdzie, nie pozostanie mi nic innego, jak ból, smutek, rozpacz, tęsknota i… złamane serce.

         Mikołaj wyjechał wczoraj. Minęły dokładnie dwadzieścia cztery godziny. A ja przez cały ten czas leżałem w łóżku, tępo patrząc w sufit i chyba nie do końca zdając sobie sprawę z tego, co się wokół mnie dzieje. Ruszałem się tylko do toalety i raz, żeby wziąć prysznic. Jeść nie chciałem, nie miałem apetytu. Tęskniłem. Za jego dłońmi, jego pocałunkami, jego roześmianymi oczami, z których biła pewna miłość. Za jego śmiechem, jego głosem, jego cichymi wyznaniami. Za całym czasem, który razem spędziliśmy, jako para. Tęskniłem za jego miłością. Przewróciłem się na bok, czując łzy. Mogłem płakać, mogłem sobie na to pozwolić. W końcu wczoraj osoba, która wciąż jest dla mnie najważniejsza na świecie, złamała mi serce.

         Dopiero piątego dnia byłem na tyle przytomny i zdolny do wysiłku umysłowego, aby rozważyć to, co Mikołaj mi powiedział. Nie był pewien, czy chce ze mną być… Wolałby wrócić do rodziców i znaleźć jakąś miłą, ładną dziewczynę… Był w stanie wybaczyć ojcu to, że mnie tak skatował… To wszystko to było za dużo. Nie chciałem o tym myśleć, nie chciałem tego rozpamiętywać, ale spędzając większość dnia sam w pustym domu… nie miałem za bardzo wyjścia. Nic nie było mnie w stanie oderwać od tych myśli. Nic. Czy moje życie będzie już zawsze tak wyglądało…?

         Dnia dziesiątego uświadomiłem sobie, że Mikołaj nie zabrał wszystkich swoich rzeczy. Zostały jego książki, niektóre ubrania… W szale wściekłości wrzuciłem to wszystko do wielkiego kartonu i wyniosłem na strych. Nienawidzę go za to, co mi zrobił! Zostawił mnie i zranił! Jakie miał prawo po tych wszystkich zapewnieniach? Po tym, co już razem przeszliśmy? Jeżeli wróci… Jeżeli wybierze mnie, niech się nawet nie łudzi, że do niego wrócę. Jeśli drugi raz miałbym przechodzić przez to samo, zaraz po tym, jak dopiero co odzyskałem szczęście… Nie, dziękuję, to nie dla mnie.

         Dnia jedenastego przypomniałem sobie o tym, jak Mikołaj mówił, że się w tym wszystkim pogubił. I co, dopiero teraz, tak? Dopiero w tym momencie, kiedy ja byłem najszczęśliwszym człowiekiem na Ziemi? Niech się wali. Znamy się od zawsze. Nigdy bym nie podejrzewał, że może zachować się tak… okrutnie. Jednak związek różni się od przyjaźni…

         Dnia piętnastego, wychodząc na ogródek, zobaczyłem JEGO. Stał w garażu ze swoim ojcem i, jak gdyby nigdy nic, pomagał mu naprawić samochód. Po kilku minutach, kiedy chyba poczuł na sobie mój wzrok i zerknął na mnie w przelocie, zdałem sobie sprawę, że po prostu stoję i gapię się, jak idiota. Nawet… Nawet nie zaszczycił mnie dłuższym spojrzeniem! Zagryzłem boleśnie dolną wargę i szybko wbiegłem do domu. Gdy już znalazłem się w swoim pokoju, na swoim łóżku – wybuchnąłem głośnym, niepohamowanym płaczem, czując, jak moje złamane serce daje o sobie znać tak dotkliwie, jak jeszcze nigdy.

         Przez kilka kolejnych dni nie wychodziłem z domu. Ba! Nie wychodziłem nawet z pokoju. Bałem się, że go zobaczę, że… Westchnąłem głośno, zaraz po tym uśmiechając się gorzko do siebie. Jednak wybrał rodziców, życie w kłamstwie i brak szczęścia. Chociaż… Po tym wszystkim, co mi wtedy powiedział, mam wrażenie, że cały czas nie był tak do końca ze mną szczery. Mógł mówić mi, że mnie kocha, że jest gejem, ale gdzieś tam musiał czuć, że to nie do końca to. Byłem tylko eksperymentem, przejściowym etapem w jego życiu… Zamknąłem oczy, zasypiając po chwili.

         Połowa września. Minęło tak mało czasu, a mi… mi te dni wydawały się wiecznością. Rodzice martwili się o mnie, próbowali mi pomóc… Nie dało rady. Przetarłem skronie, wchodząc do kuchni. Był już wieczór, a ja nie czułem się ani trochę zmęczony. Większość dnia przesypiałem, a po nocach siedziałem na łóżku, wpatrując się tępo w jakiś punkt. Z każdym dniem nie było coraz lepiej… było coraz gorzej. Nie radziłem sobie z własnymi uczuciami, nie wytrzymywałem z własnymi myślami. Najgorsze było złamane serce. Bolało cały czas. Nie potrafiłem go uspokoić i cały czas szukałem sposobów. W końcu jednak z przerażeniem stwierdziłem, że muszę się nauczyć z tym żyć… Wiedziałem, że sobie nie poradzę.

   - Jak się czujesz, Kochanie? – mama uśmiechnęła się do mnie ciepło, stawiając kolację na stole.

   - Bez zmian – mruknąłem, po czym wysiliłem się na słaby uśmiech.

   - Wiesz… Mikołaj dzisiaj tu był – spojrzała na mnie z obawą. Bolesne ukłucie w sercu, na twarzy obojętność.

   - Czego chciał? – zapytałem.

   - Przyszedł po swoje pozostałe rzeczy. Podziękował też za to, że mógł tutaj mieszkać i przeprosił, że nie zrobił tego wcześniej. Synku… Wiem, że on postąpił źle, ale musisz go zrozumieć… Pogubił się. Nie jest mu łatwo, tak jak i tobie. Musi się w tym wszystkim odnaleźć. Dzisiaj w jego oczach dostrzegłam coś, co podpowiedziało mi wyraźnie, że tak do końca jeszcze się w tym wszystkim nie odnalazł.

   - Mamo, uwierz, mi jest o wiele trudniej. Złamał mi serce, cierpię przez niego…

   - A myślisz, że on nie cierpi? – przerwała mi łagodnie. – Ja mogę się założyć, że na pewno. Kocha cię. To fakt niezaprzeczalny. Jako osoba trzecia mogłam dostrzec to w jego gestach, słowach, przede wszystkim oczach. Nie zapominaj, że oczy są zwierciadłem duszy. Może to prawda, że cierpicie przez jego głupotę, ale nie tylko. Ja go rozumiem. Oczywiście, stoję po twojej stronie – dodała od razu, widząc moje pełne oburzenia spojrzenie. – Jednak rozumiem go. Nikt nie powiedział, że to wszystko będzie proste. Miłość to jedno z najpiękniejszych uczuć. Ale często ta najprawdziwsza miłość, taka na całe życie, nie jest prosta. Musicie to wszystko po prostu przeczekać. Mikołaj musi sobie wszystko do końca poukładać, a ty wyczekiwać dnia, kiedy przyjdzie do ciebie z ogromnym bukietem czerwonych róż i cię z całego serca przeprosi – uśmiechnęła się do mnie wesoło. Nie mogłem tego uśmiechu nie odwzajemnić.

   - I myślisz, mamo, że tak po prostu rzucę mu się na szyję? – zapytałem po chwili ciszy.

   - Nie musisz – pokręciła głową. – Powiedziałabym nawet, że nie powinieneś. Jak bardzo  on by nie był pogubiony, ty bardzo cierpisz. Powinieneś przyjąć jego przeprosiny i powiedzieć, że wszystko sobie przemyślisz. To da mu jeszcze bardziej do zrozumienia, jak łatwo może cię stracić. Wtedy już na pewno nigdy nie będzie miał żadnych wątpliwości, co do swoich uczuć względem ciebie i tego, czy chce z tobą być.

   - Dziękuję za radę – uśmiechnąłem się do niej szczerze. Po raz pierwszy od naprawdę długiego czasu.

         Rozmowa z mamą dużo mi dała. Dała mi wiarę na to, że będzie lepiej, że Mikołaj faktycznie zrozumie, że chce być tylko ze mną, bez względu na wszystko i wszystkich. Tęskniłem za nim. Codziennie coraz mocniej, gdzieś w podświadomości marząc o dniu, kiedy znowu będę mógł się do niego przytulić. Tę noc przespałem spokojnym snem. Po raz pierwszy od dłuższego czasu.

         Rano obudziły mnie promienie Słońca. Ziewnąłem szeroko, siadając na łóżku i opuszczając nogi na podłogę. Jako, że spałem w samych bokserkach, narzuciłem na siebie jakąś koszulkę i poszedłem do kuchni. Byłem głodny. Bardzo głodny. Biorąc pod uwagę fakt, że przez ostatnie dni prawie nic nie jadłem, nie było to dziwne. Wczorajsza rozmowa mnie uspokoiła. Teraz, oprócz tęsknoty, odczuwałem też nadzieję. Wszedłem do kuchni i zabrałem się za przygotowywanie jajecznicy. Kiedy była już gotowa, usiadłem przy stole i zacząłem jeść. Mój żołądek przyjął to z wielką ulgą, a ja z błogim uśmiechem na twarzy. Taka przyziemna rzecz, a jak potrafi cieszyć po dłuższej głodówce…

         Wieczorem mama zawołała mnie do salonu. Nie miałem pojęcia, o co chodzi, ale trochę się bałem. Bałem się, że jest to związane z Mikołajem. Usiadłem na fotelu.

   - Kostek, jutro przyjeżdża do nas moja siostra z mężem i ich dziećmi, bliźniakami. Mógłbyś trochę posprzątać w pokoju, Kochanie? Nikt u ciebie nie będzie spał – zapewniła, widząc przerażenie na mojej twarzy. – Ale porządek w pokoju wypadałoby mieć od czasu do czasu…? – zawiesiła głos, a ja roześmiałem się cicho.

   - Tak, masz rację. O której będą?

   - Wieczorem, jak już z tatą będziemy w domu.

   - To dobrze – odetchnąłem z ulgą. Nie będę musiał ich sam przyjmować… Właściwie kojarzę rodzinę od strony mamy. Ostatni raz, co prawda, widziałem ich… kilkanaście lat temu, ale jednak coś tam kojarzę. Może oni oderwą mnie od myśli o Mikołaju? 

_________________________________________________

dziękuję za komentarze! każdy jest dla mnie ważny, dodają mi weny i chęci do pisania :)

szczerze mówiąc, zaczynając pisać ten rozdział, nie planowałam zerwania. ale potem doszłam do wniosku, że przecież naturalnym będzie, jeśli Mikołaj się trochę pogubi. Kostek dostał swoją porcję cierpienia, ale Mikołaj również. nie bijcie go :)

co do przyjazdu tej rodziny.. cóż, to nie przypadkowy przyjazd, aby tylko zapchać czymś opowiadanie. mam co do nich plany, które nie ominą również Kostka i Mikołaja :D